سیاهه جنایات آل سعود از بدو تاسیس تا امروز
صدای هلهله از منطقه ی درعیه ی شبه جزیره شنیده میشد. مراسم مبارکی از یک پیوند شوم در جریان بود. پیوندی بین خاندان عبدالوهاب و ابن سعود که برای استحکام پیوند عقیدتی - حکومتی دو خانواده بسیار با ارزش بود. هلهله های شومی که هنوز شنیده می شود...
پس از اینکه محمد ابن عبدالوهاب (۱۱۱۵-۱۲۰۶ هجری قمری، ۱۷۰۳-۱۷۹۱ میلادی) با حمایت غرب فرقه وهابیت را تاسیس نمود انگلیسی ها دست او را در دست حاکم درعیه محمد بن سعود، جد آل سعود گذاشتند. او دعوت خود را با حاکم درعیه در میان نهاد و هردو پیمان بستند که رشته دعوت از آنِ محمد بن عبدالوهاب و زمام حکومت در دست محمد بن سعود باشد.
دریافت کیفیت پایین
دریافت کیفیت بالاتر
محمد بن عبدالوهاب تبلیغ خود را در پرتو قدرت حاکم آغاز کرد. به زودی هجوم به قبایل اطراف و شهرهای نزدیک شروع شد و سیل غنایم از اطراف و اکناف به شهر درعیه که شهر فقیر نشینی بود، سرازیر گشت. این غنایم چیزی جز اموال مسلمانان اهل سنت منطقه نجد نبود که با متهم شدن به شرک و بت‌پرستی، اموال و ثروتشان بر سپاه محمد بن عبدالوهاب و محمد ابن سعود حلال شده بود[1].
حمله به عراق
صلاح‌الدین مختار که از نویسندگان وهابی است می‌نویسد: در سال ۱۲۱۶ ق. امیر سعود با قشون بسیار متشکل از مردم نجد، عشایر جنوب، حجاز ، تهامه و دیگر نقاط، به قصد عراق حرکت کرد. وی در ماه ذی القعده به شهر کربلا رسید و آنجا را محاصره کرد. سپاهش برج و باروی شهر را خراب کرده، به زور وارد شهر شدند و بیشتر مردم را که در کوچه و بازار و خانه‌ها بودند به قتل رساندند. سپس نزدیک ظهر با اموال و غنایم فراوان از شهر خارج شدند و در نقطه‌ای به نام ابیض گرد آمدند. خمس اموال غارت شده را خود سعود برداشت و بقیه، به نسبت هر پیاده یک سهم و هر سواره دو سهم، بین مهاجمین تقسیم شد[2] . کشتار شیعیان در عتبات عالیات توسط وهابیون به راستی صفحه‌ای سیاه در تاریخ است.
ممکن است تصور شود که وهابیون تنها بلاد شیعه‌نشین را مورد تاخت و تاز خود قرار می‌دادند. ولی این تصور به هیچ‌وجه درست نیست و باید گفت کلیه مناطق مسلمان‌نشین حجاز و عراق و شام، آماج حملات آنها قرار داشته و تاریخ در این مورد، از هجوم‌های وحشیانه‌ای گزارش می‌دهد که مجال شرح همه آنها نیست و به عنوان نمونه به یک مورد اشاره می‌کنیم:
حمله به طائف
جمیل صدقی زهاوی در خصوص فتح طائف به دست وهابیان می‌نویسد: از زشت‌ترین کارهای وهابیان، قتل‌عام مردم است که بر صغیر و کبیر رحم نکردند. طفل شیرخوار را بر روی سینه مادرش سر می‌بریدند و جمعی را که مشغول فراگرفتن قرآن بودند همه را کشتند.
در خانه‌ها کسی باقی نماند به دکانها و مساجد رفتند و هر که بود، حتی گروهی که در حال رکوع و سجود بودند، کشتند. کتابها را که در میان آنها تعدادی مصحف شریف و نسخه‌هایی از صحیح بخاری و مسلم (از معتبرترین کتابهای حدیثی در نزد اهل سنت) و دیگر کتب حدیث و فقه بود در کوچه و بازار افکندند و آنها را پایمال کردند. این واقعه در سال ۱۲۱۷ هجری قمری اتفاق افتاد.[3]
سعودیها پس از فتح طائف به مکه حمله کردند و با کشتار شدید مردم تمام آثار اسلامی از جمله خانه پیامبر در مکه را تخریب کردند.
تخریب آثار اسلامی و قبور صحابه
آل سعود با حمله به مدینه ضمن کشتار علمای اهل سنت و شیعه تمام آثار اسلامی از جمله خانه پیامبر(صلوات الله علیه و آله) ،خانه خدیجه (سلام الله علیها) ، قبور صحابه و اهل بیت (علیهم السلام) و قبرستان بقیع را تخریب کردند. همچنین کتابخانه های مکه و مدینه در آتش جهالت آل سعود سوخت[4]
گسترش نفوذ سیاسی ـ اقتصادی این خاندان از قرن هجدهم تاکنون را می‌توان به سه دوره تقسیم کرد:
۱- تأسیس دولت آل سعود در درعیه تا حمله مصریان به آل سعود بخاطر جنایاتشان و شکست آل سعود
۲- بازگشت به قدرت تا استیلای ابن رشید بر نجد
۳- چیرگی ابن سعود بر ریاض و آغاز دوران نوین فرمانروایی آل سعود.
|
۱۹۰۲–۱۹۵۳
|
عبدالعزیز بن عبدالرحمن بن فیصل
|
|
۱۹۵۳–۱۹۶۴
|
|
|
۱۹۶۴–۱۹۷۵
|
|
|
۱۹۷۵–۱۹۸۲
|
|
|
۱۹۸۲–۲۰۰۵
|
|
|
۲۰۰۵–۲۰۱۵
|
|
|
۲۰۱۵-
|
|
سعودی ها در طی دو قرن اخیر لشکرکشی های داخلی و خارجی مستقیم و غیرمستقیم فراوانی داشتند که از جمله آنها می توان به جنگ های مستقیم با کشورهایی مثل اردن، سوریه، عثمانی (ترکیه)، عراق، بحرین و یمن و کشتارهای متعددی در عربستان و در شهرهای مکه، مدینه، طائف، جده و غیره اشاره کرد. هم چنین حمایت از گروه های تروریستی وهابی در کشورهای مختلف در سیاهه جنایات این رژیم ستمکار به چشم می خورد.
